Skończyłam właśnie 30 lat. Rano, zamiast kwiatów, dostałam okres. Niby dobrze, bo organizm działa i w ciąży nie jestem, ale ból brzucha nie był tym, o czym marzyłam. Zjadłam lekko już podsuszoną babkę, wypiłam kawę i nawet nie spodziewałam się, że tak bardzo mnie to dotknie. Niby tylko liczba, nie taka też znowu duża, ale z drugiej strony to przełom, który zmusza do podsumowań i rozliczeń. A że raczej rzadko jestem skłonna do głaskania się po głowie, to zrobiło mi się smutno, że właściwie to zbyt wiele nie osiągnęłam, wiele nie umiem i daleko mi do sukcesów. Nie liczyłam na fajerwerki i nie lubię świętować urodzin, ale momentami jakby bipolar każe być rozczarowanym, że nie wyskoczył królik z pudełka zawodząc smętne sto lat.
A potem przyszedł do mnie syn i mówi: Mamo, a jak już będę miał 18 lat, to zrobimy sobie selfie. Wszyscy razem, ja, ty, tata, Kostek i Dila i koty – żebym Was nigdy nie zapomniał. Wtedy łzy popłynęły mi jak grochy i uświadomiłam sobie, że jednak mam wszystko. I tyle jeszcze przede mną.
Nie wiem czy życie zaczyna się po 30, bo zbliżam się dopiero do ćwierćwiecza, ale moim największym marzeniem jest przed trzydziestką mieć własny dom. Raczej na niego nie zarobię i do sześćdziesiątki będę siedzieć na bombie zwanej kredytem, ale sama świadomość, że zamiast tułania się z kąta w kąt mam ten swój własny sprawi, że już będę miała prawie wszystko.
Także ten. Trzeba cieszyć się tym co jest, bo na prawdę mamy bardzo wiele: zdrowie, rodzinę, przyjaciół. Reszta to tylko dodatek.
ja też zawsze tak się smętnie czuję w swoje urodziny, myślałam, że to jakieś dziwne i tylko ja tak mam….
Życzę Ci samych wspaniałości i żebyś zawsze czuła, że masz wszystko!
Cudne masz dzieciaki i dzięki za wszystko, co tu robisz:*
Dziś w sklepie widziałam fajną dziewczynę, taką zadbaną, dobrze ubraną, stylową (a la Isabel Marant) widać, że zadowoloną z życia i spełnioną. Ale taką dojrzałą, z pierwszymi zmarszczkami. Pomyślałam najpierw, że musi mieć trzydzieści kilka lat, a potem, że też chciałabym tak kiedyś wyglądać. O, zaraz… kiedyś?! Uświadomiłam sobie, że to zaraz!
I wiecie co? Fajnie, że to zaraz. Jak mamy kilkanaście lat, wydaje nam się, że jesteśmy takie dorosłe. A nic nie wiemy. Z wiekiem jesteśmy coraz mądrzejsze. Napotykamy w życiu na nowe przeszkody, które nas tyle uczą. Pewnie, że banał! Ale ja z każdym kolejnym pokonanym problemem po prostu to czuję. Czuję się coraz silniejsza i to jest wspaniałe!
Ty też tak masz na pewno.
I tego Ci życzę, siły i piękna! Coraz więcej i więcej!
W moją 30 ryczałam jak bóbr. Po paru latach jest już lepiej. Nadal z rozrzewnieniem wspominam młodzieńcze lata, które już nie wrócą. Z drugiej strony jestem bardziej świadoma siebie i to daje moc. Z najgorszych niespodzianek 30 była zmiana metabolizmu. Od jakiegoś czasu jem wegańsko i udało mi się trochę nad tym zapanować ;P
Ściskam!
Do meritum – posiadanie rodziny w wieku 30 lat to z mojej perspektywy akt wielkiej odwagi! I Ty ją masz 🙂