Mamo, pobaw się ze mną!
Czasem martwię się, że poświęcam moim chłopcom za mało czasu. Czy na pewno odpowiedziałam na wszystkie pytania i objaśniłam świat tak, aby mogli czuć się w nim bezpiecznie? Czy gdyby coś się stało, to wyściskałam ich wystarczająco i czy będą pamiętali jak bardzo ich kocham? Niestety nie da się zrobić nic na zapas, mamy tylko teraz. Mam jednak nadzieję, że nawet gdy ich zbywam, bo muszę w danej chwili zrobić coś innego, nie mają poczucia, że coś tracą. Zawsze jestem obok i mogą na mnie liczyć.
Spędzamy ze sobą praktycznie cały dzień, bo na razie mam to szczęście, że nie muszę pędzić na kilka godzin do pracy i żonglować obowiązkami, żeby zmieścić się w dobie. Lubię jednak w spokoju ogarnąć otoczenie i mieć chwilę dla siebie, więc muszę uczyć chłopaków samodzielności i umiejętności spędzania czasu beze mnie. Z reguły trwa to jakieś 5 minut, bo zaraz się kłócą, w ich mniemaniu o rzeczy wielkiej skali, jak nieodpowiedni kolor klocka i potrzebę rysowania tą samą kredką równocześnie. Wtedy wchodzę ja cała na biało i powiem Wam dziś, jak najczęściej bawimy się razem.
KSIĄŻKI
Gdybym miała wybrać tylko jedną kategorię i pozbyć całej reszty zabawek, zdecydowanie byłyby to książki. Antek, w związku z tym, że rozpoczął edukację szkolną, zaczyna czytać i interesują go litery, dla Kostka warstwa tekstowa jest mało znacząca i skupia się na ilustracjach. Bardzo lubi obrazkowe encyklopedie, duży wybór publikacji znajdziecie w sieci sklepów SMYK. Mój Dzień był wertowany tysiące razy i zawsze jest coś jeszcze do objaśnienia. Oczywiście mamy też Pucia, którego kocha chyba każde dziecko, wszystkie możliwe książki o zwierzętach, a ostatnio sięgamy po twórczość Tulleta. Zarówno starsze jak i młodsze dzieci powinny go polubić, bo to nietypowe strony, które wymagają zaangażowania – naciskania palcem kolorowych kółek, udawania postaci czy rzucania piłką do otworów w książce. Zgadnijcie kto z reguły musi to robić 😉
KLOCKI I PUZZLE
Proste i sprawdzone rozwiązania są najlepsze. Tworzenie budowli czy łączenie elementów wspierają koordynację oko-ręka i potrafią wciągnąć na długie godziny. Ostatnio hitem są drewniane klocki typu Jenga – można je układać jak domino lub ustawić wieżę i wyciągać pojedyncze elementy. Wbrew pozorom właśnie takie rzeczy są dla dzieci bardziej atrakcyjne niż interaktywne wynalazki z masą kolorów i dźwięków. Gdyby jednak się znudziły, można na przykład napisać na nich litery i łączyć w wyrazy, super sprawa. Starszak polubił się z LEGO, wybieramy zestawy typu Classic, bo nie musi stosować się do szablonu, tylko buduje wszystko co wymyśli. Bardzo sprawdziły się też klocki Clicks, bawił się nimi w przedszkolu, a teraz regularnie wyciąga pudło w domu. Wśród puzzli niezmiennie króluje Czuczu i nie widzę konkurentów, którzy mogliby go zdetronizować.
PRACE MANUALNE
Tutaj właściwie nie potrzeba korzystać z gotowych rozwiązań, tylko rozejrzeć się dookoła, bo tworzyć można ze wszystkiego. Skrawki materiałów, stare gazety czy rolki po papierze mogą zamienić się w księżniczki, a wysypując kaszę na posmarowaną klejem kartkę, można nauczyć się cyfr i liter. Niestety taka zabawa tworzy najwięcej bałaganu, ale przez bezpośrednie poznawanie maluchy rozwijają się najlepiej, więc warto uzbroić się w cierpliwość. Często angażuję ich również w prace domowe, co na razie przynosi odwrotny skutek, bo stół wytarty przez dwulatka nie będzie czysty, ale zapał jest i nie zamierzam do gasić. Chłopcy lubią też gotować, łączenie składników czy formowanie kotletów z kaszy, to umiejętności, które zostaną z nimi na zawsze, a przy tym duża frajda. Oczywiście do czasu, nie może być idealnie 😉
Zauważyłam, że radość sprawia im sam fakt, że robimy coś wspólnie, mniej istotne jest to, jaka to czynność. Najcenniejsza jest bliskość, moja uwaga i zainteresowanie. Dobre słowo dodaje im skrzydeł i ja też rosnę, gdy widzę w ich oczach dumę, jak pochwalę namalowany obrazek. To niby nic wielkiego, ale wierzę, że takie codzienne układanie w nich cegiełek z komplementów buduje ich poczucie wartości i sprawia, że w przyszłości będą pewni siebie i otwarci na nowe wyzwania. Nawet gdy nie wszystko wyjdzie, bo zwracam uwagę na to, że cenna jest droga, a nie tylko cel sam w sobie.
Nieważne co, ważne, że RAZEM!
